Στην περίοδο του κορωνοιού ο δημόσιος τομέας έδειξε και παλι τις εγγενείς αδυναμίες του. Εγγραφα που παραδίδονταν προσωπικά στους αιτούντες καθυστερούσαν χαρακτηριστικά. Κι αυτό γιατί μεγάλο μέρος των δημοσίων υπαλλήλων ήταν εκτός εργασίας και όσοι ήσαν παρόντες δυσφορούσαν για τους κινδύνους που επωμίζονταν μεσούσης της υγειονομικής κρίσης.
Η ηλεκτρονική εξυπηρέτηση επίσης βάδισε μέχρι ενός σημείου αλλά οι ουρές στα γκισέ δεν αποφεύχθηκαν. Ολα αυτά όμως είναι συνέπεια ενός δύσμορφου και κακά οργανωμένου δημόσιου τομέα με νοσηρές προεκτάσεις. Ο ιδιωτικός τομέας ίσως έχει την ικανότητα να αποβάλλει τα κακώς κείμενα μιας επιχειρηματικής μονάδας γιατί διαφορετικά δε θα επιβιώσει και θα υποκύψει στον ανταγωνισμό.
Θα μπορούσε όμως και ο δημόσιος τομέας να ανταποκριθεί ανάλογα,αν είχε κίνητρα και αν υπήρχε αξιοκρατία. Πολλές φορές ακούμε πολιτικούς να επικαλούνται την αξιολόγηση,να στηρίζουν μέρος της ιδεολογικής τους προσέγγισης στην αριστεία,στην αντιστοίχιση προσόντων με τομείς καθηκόντων,όλα αυτά όμως καταρρίπτονται τη στιγμή των κρίσιμων αποφάσεων και επιλογών.
Εκεί λειτουργεί η στενά κομματική σκοπιμότητα.Αξιολόγηση,επίσης,δε σημαίνει μόνο πτυχία και επιστημονική κατάρτιση αλλά και δυνατότητα ανταπόκρισης στη συγκεκριμένη-εξειδικευμένη θέση. Μια άλλη οργανωτική δομή των υπηρεσιών θα έβαζε όρια,κατανομή και περιεχόμενο στην απασχόληση,θέτοντας τον καταρτισμένο υπάλληλο μπροστά σε μια ιδιαζόντως απαιτητική πρόκληση και ακολούθως θα τον επιβράβευε μισθολογικά αλλά και με προαγωγές. Και δεν είναι μόνα ο ευρύτερος δημόσιος τομέας.
Είναι και η δικαστική εξουσία. Υπάρχουν εκεί τοποθετήσεις που εκ των πραγμάτων απαιτούν ιδιαίτερα προσόντα και που η κατά αρχαιότητα προαγωγή αδυνατεί να τα αναπληρώσει. Ο Πρόεδρος Εφετών για παράδειγμα, είναι σημαντικό αξίωμα, γιατί δημιουργεί πρωτογενώς νομολογία σε μια ολόκληρη περιφέρεια. Την κατ’επιλογή-αξιοκρατική όμως προαγωγή του,όπως και σε όλο το δημόσιο, ποιος θα την αποτολμήσει?
Επιχειρήθηκε ακόμη να συνδυασθεί η αξιολόγηση, με τις κάμερες στα σχολεία. Αχρείαστη πρακτική. Υπάρχει πλήθος άλλων μεθόδων και επιπροσθέτως είναι ήδη γνωστό, ειδικά στην εκπαιδευτική κοινότητα, ποιοί υπηρετούν επάξια και ποιοί όχι το λειτούργημά τους. Ας μη κρυβόμαστε λοιπόν. Κανείς δεν αποτολμά την αξιολόγηση στην πράξη.
Ισως μόνο ο Πρωθυπουργός θα μπορούσε,που γνωρίζει επίσης και ποιοί υπουργοί του αποδίδουν και ποιοι έχουν σφάλλει κατ’επανάληψη. Και πάλι όμως διστάζει ακόμη και αυτούς να τους αντικαταστήσει για ευνόητους λόγους.
Του Γιάννη Νισύριου
