Ο υπέροχος χώρος του ανακαινισμένου θερινού κινηματογράφου «Αλέξανδρος» φιλοξενεί φέτος τις παρουσιάσεις των σκηνοθετών του 43ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.
Η αλλαγή αυτή θεωρήθηκε επιβεβλημένη από το διοίκηση του Φεστιβάλ, αφενός για την αποφυγή του συνωστισμού στο αίθριο των γραφείων και αφετέρου για την αναβίωση ενός χώρου, ταγμένου στον κινηματογράφο, που παρέμενε κλειστός για αρκετά χρόνια. Το φετινό Q&A των σκηνοθετών παρουσίασε ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.
«Dakar» του Στέλιου Μωραϊτίδη.
Η μοναξιά, βγαλμένη μέσα από μία ηχητική κασέτα που αναδεικνύει τις αντιφάσεις μεταξύ παρόντος και παρελθόντος… Την ημέρα των γενεθλίων του, ο Σταύρος, ήταν να αρραβωνιαστεί με τη Ματούλα. Χρόνια μετά βρίσκεται να περιπλανάται μόνος μέσα στην πόλη. «Ένας παραιτημένος άνθρωπος στη μέση ηλικία, που δεν περιμένει τίποτε εκτός ίσως από τον θάνατο». Και όλα αυτά μέσα σε ένα κάδρο 4:3 που περιορίζει ακόμη περισσότερο την ελευθερία του… Η ταινία, όπως εξήγησε ο Στέλιος Μωραϊτίδης, βασίστηκε σε ένα γράμμα που βρήκε σε μια υπαίθρια αγορά. «Βλέπετε κρατούσαν ο, τι τους φαινόταν χρήσιμο, όπως το γραμματόσημα, και πετούσαν το περιεχόμενο….». Την κασέτα εμπνεύστηκε από μια κοπέλα που έστελνε στους δικούς της κασέτες, αντί για γράμματα.
«Ο Τροχός» του Γιάννη Στεφανάκι.
«Ο τροχός μπορεί να έφερε επανάσταση στην ανθρώπινη εξέλιξη, όμως έχουμε ξεφύγει ως πλανήτης. Γιατί ο Άνθρωπος, με την επιστήμη και την λεγόμενη εξέλιξη κάπου συγκρούονται»… Αυτή την σύγκρουση αποδίδει με τη χρήση κινουμένων σχεδίων, ο γνωστός εικαστικός καλλιτέχνης Γ.Στεφανάκις, παρουσιάζοντας την εξέλιξη του είδους μας και παράλληλα την καταστροφή που επιφέρουμε στον πλανήτη. Όπως παρατήρησε ο κ. Στεφανάκις, η χρήση της τεχνολογίας είναι θεμιτή, αλλά στην εποχή μας έχει γίνει καταστρεπτική. «Και βέβαια, ο ίδιος ο άνθρωπος είναι αυτός που φέρνει αυτήν την καταστροφή».
Ο καλλιτέχνης το 1975 είχε παρακολουθήσει τη Σχολή Σταυράκου, όμως τελικά κατέληξε στην Σχολή Καλών Τεχνών. «Aλλά φαίνεται πως το μικρόβιο το είχα, έτσι πριν λίγα χρόνια ξεκίνησα να γυρίζω ταινίες. Είναι μια εξέλιξη της εικαστικής μου δουλειάς». Για τις ανάγκες της ταινίας έφτιαξε 450 σχέδια στην Αίγινα.
«Χάνσελ» της Βίβιαν Παναγιωτίδου.
Πρόκειται για ένα αλληγορικό παραμύθι που παρουσιάζει το φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης, κεκλεισμένων των θυρών, μέσα από τα μάτια μίας μητέρας. Η μητέρα υποψιάζεται τί συμβαίνει και εμείς παρακολουθούμε την αγωνία της να ανακαλύψει την αλήθεια. Μέσα από μία σειρά εικόνων και συμβολισμών που θυμίζουν τα σκοτεινα παραμύθια της γιαγιάς, παρουσιάζεται το δράμα που βιώνει η μητέρα και ο μικρός της γιος. Η ταινία γυρίστηκε στο δάσος της Πάρνηθας και σε μια εγκαταλελειμμένη ταβέρνα εκεί. Παραπέμπει στο κλασικό παραμύθι «Χάνσελ και Γκρέτελ», «που είναι τόσο τρομακτικό που πάντα αναρωτιόμουν πώς γίνεται να βάζουν τα παιδιά για υπνο και να τους το διαβάζουν…». Ωστόσο, «αν δεν την έκανα αυτήν την ταινία θα έσκαγα!», ομολόγησε η κ.Παπαγεωργίου, λέγοντας πως λατρεύει το σινεμά του φανταστικού.
«Qualia» του Θανάση Ταταύλαλη.
Ο σκηνοθέτης εμπνεύστηκε την ταινία απο το πεδίο έρευνας «qualia», που «ερευνά το αλάθητο της υποκειμενικότητας. Το φαινόμενο qualia παρατηρείται όταν δύο υποκείμενα είναι ευαίσθητα σε ένα κοινό αντικείμενο». Στην ταινία του δύο φίλοι πάνε για Σαββατοκύριακό στο εξοχικό του ενός και ανακαλύπτουν πως μέσα στο σπίτι μένει μία κοπέλα με την οποία δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί της με κανένα τρόπο. «Η κοπέλα είναι ένας χαρακτήρας χωρίς καμία απολύτως υπόσταση. Και υπ’ αυτήν την έννοια η ταινία είναι ανοιχτή σε όλες τις ερμηνείες».
Η έμπνευση προέκυψε από ένα αληθινό περιστατικό, όταν κάποτε είδε στο δικό του εξοχικό την φιγούρα μιας ηλικιωμένης με μαυρα, μέσα σε μια ομίχλη, να κουβαλάει κάτι κούτσουρα, γεγονός που πυροδότησε μια μεγάλη συζήτηση με την παρέα του.
«Το νόημα του Αυγούστου» του Μάνου Παπαδάκη.
Εμπνευσμένη από το διήγημα του Χρήστου Οικονόμου «Το Δέσιμο των σωμάτων», η ταινία παρουσιάζει την σχέση του Ανδρέα, ενός εργάτη εργοστασίου, με ένα ροντβάιλερ. Ο σκύλος είναι του εργοδότη του Ανδρέα, ο οποίος του ανέθεσε να τον προσέχει μαζί με το σπίτι του, για μια εβδομάδα. «Αρχικά ο νέος άντρας και ο σκύλος βρίσκονται απέναντι. Στη συνέχεια είναι μαζί… Με έναν τρόπο ο ένας είναι το καθρέφτισμα του άλλου». Στην ταινία έλαβαν μέρος 6 σκυλιά σε ένα άκρως απαιτητικό γύρισμα, και όπως υπογράμμισε ο κ. Παπαδάκης θα του ήταν πολύ δύσκολο να γυρίσει ξανά ταινία με ζώα… Πρόκειται για την πρώτη του ταινία, με πρωταγωνιστή τον Παύλο Ιορδανόπουλο ο οποίος ήταν παρών στην παρουσίαση και μίλησε για την πολύμηνη εμπειρία του με τον εκπαιδευτή σκύλων
«Τοπίο με καλύβα και δάσος» του Ηλία Δ. Δούλη.
Η πολύ ιδιαίτερη ταινία του ανήκει στην πειραματική κατηγορία και διαρκεί μόλις 3 λεπτά. Ο Ηλίας Δούλης μας παρουσιάσε τη σχέση μιας γυναίκας κι ενός άνδρα που ζωγραφίζει ένα τοπίο, μέσα σε ένα σπίτι δυσανάλογου με τους ανθρώπους μεγέθους, με μια πολύ απρόσμενη και τραγική κατάληξη, που σχετίζεται με το καρφί με το οποίο ο άντρας καρφώνει τον πίνακα. Ο Ηλίας Δ.Δούλης είπε πως δεν δουλεύει με επαγγελματίες ηθοποιούς «αλλά με φάτσες που μου αρέσουν»., ενώ προσέθεσε πως «δεν θεωρεί την ταινία του τόσο πειραματική όσο την χαρακτηρίζουν».
«Happy» της Γιούλη Αναστασοπούλου
Η ηρωίδα της Γιούλης Αναστασοπούλου έχει χάσει το σκύλο της εδώ και δύο χρόνια αλλά συνεχιζει απεγνωσμένα να τον αναζητά. Κάποια στιγμή αποφασίζει πως ήρθε η ώρα να σταματήσει την αναζήτηση του. Όμως ένα άγαλμα που βρίσκεται μπροστά της ένα βράδυ την συνταράζει συθέμελα. «Είναι το άγαλμα ενός σκύλου, που υπάρχει στ΄αλήθεια, στην Φωκίωνος Νέγρη, έργο του Ευρυπίδη Βαβούρη. Για την ηρωίδα λειτουργεί κάπως σαν τάφος του δικού της σκύλου…».
Στην ταινία, όπου κάνει ένα πέρασμα και ο σκύλος της σκηνοθέτριας, πηγή έμπνευσης της Γ.Αναστασοπούλου, υπήρξε ο τύπος του φιλόζωου που μερικοί χαρακτηρίζουν ως και γραφικό. «Εγώ δεν βλέπω τους ανθρώπους αυτούς με λύπηση. Διότι μπορεί να είναι πολύ πιο ευτυχισμένοι απο εμάς, να είναι ικανοποιημένοι με πολύ λιγότερα πράγματα. Κι ας μην ξεχνάμε πως μπορεί να μην έχουν αγαπηθεί πραγματικά από ανθρώπους γι΄ αυτό στρέφονται στα ζώα. Με ενδιαφέρει πολύ ο κοινωνικός αποκλεισμός, ολομόναχων ανθρώπων…» Το postproduction της ταινίας έγινε εξ ολοκλήρου μέσω skype κατά τη διάρκεια του lockdown. Η πρωταγωνίστρια της ταινίας Λία Καράμπελα, ήταν παρούσα στην παρουσίαση.
