Συγκλονιστικές στιγμές ζουν οι εφημέριοι των κοιμητηρίων της Βόρειας Ελλάδας που καλούνται καθημερινά να τελέσουν τις εξόδιους ακολουθίες και τους ενταφιασμούς των ανθρώπων που νόσησαν από κορονοϊό και τελικά έχασαν τη μάχη της ζωής. Οι ώρες και τα λεπτά που ζουν οι συγγενείς των θυμάτων είναι δραματικές. Στο κοιμητήριο της Θεσσαλονίκης, κοντά στη Νέα Ελβετία, τα όσα εκτυλίσσονται δεν μπορούν να περιγραφούν με λέξεις…
“Ξέρετε τι είναι να κηδεύεις έναν άνθρωπο 48 ή 50 χρόνων; Να έχεις κοντά σου τη μάνα του που επί μέρες δεν μπόρεσε να δει το παιδί της, δεν του κράτησε το χέρι την ώρα του πόνου του, δεν το αγκάλιασε, δεν το φίλησε, δεν μπόρεσε ούτε ακόμη και να το νεκροφιλήσει; Κι εσύ ο πνευματικός, ο ιερέας, να μην μπορείς να την ασπαστείς; Να την αγκαλιάσεις και να πάρεις λίγο από τον πόνο της;” λέει περιγράφοντας στο “Βήμα” τα όσα ζει καθημερινά στο νεκροταφείο ο προϊστάμενος του κοιμητηριακού ναού της Αναστάσεως του Κυρίου πρωτοπρεσβύτερος, Μηνάς Βασάκος. Στα 63 του χρόνια καλείται μαζί με άλλους ιερείς που υπηρετούν στο νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης να κηδεύουν 7,8,9 και 10 άτομα καθημερινά που πέθαναν από κορονοϊό.
“Τα 2/3 είναι νέοι άνθρωποι. Όμως και οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας που φεύγουν είναι ψυχές που στις τελευταίες στιγμές τους, αντί να έχουν δίπλα τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, φεύγουν μόνοι, μόνο με τη βοήθεια των γιατρών και των νοσηλευτών, αλλά ο δικός τους άνθρωπος δεν είναι εκεί για να τους δώσει λίγο κουράγιο, χωρίς την ευλογία του ιερέα τους. Και οι συγγενείς το βλέπεις, το ακούς, δεν αντέχουν αυτό το γεγονός: ότι δεν στάθηκαν δίπλα τους. Και το φέρετρο ακόμη είναι κλειστό και τυλιγμένο με ζελατίνη. Τους ενταφιάζουμε στην άκρη του κοιμητηρίου. Πώς να το αντέξουν αυτό οι συγγενείς;” αναρωτιέται ο ίδιος μιλώντας στο “Βήμα”.
