Στη παρούσα έρευνα θα γίνει μια σύντομη αναφορά στα πιο ειδεχθή εγκλήματα της σύγχρονης ιστορίας, ενώ ταυτόχρονα θα γίνει και μια σύντομη αναφορά στην ισχύουσα ελληνική νομοθεσία.
ΚΕΙΜΕΝΟ: Άννα Παυλίδου
ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΠΟΥ ΔΙΕΠΡΑΞΕ Ο ΑΝΤΡΕΙ ΤΣΙΚΑΤΙΛΟ
Α. ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ
Ο Αντρέι Τσικατίλο ήταν ο πιο γνωστός Σοβιετικός κατά συρροή δολοφόνος. Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1936 και πέθανε τον Φεβρουάριο του 1994.
Επίσης είναι γνωστός στο ευρύ κοινό ως «Κόκκινος Αντεροβγάλτης» ή «χασάπης του Ροστώφ». Δολοφόνησε 53 ανθρώπους στην περιφέρεια του Ροστώφ, αλλά και στις γύρω περιοχές της Ουκρανίας και του Ουζμπεκιστάν μέσα σε περίοδο 12 χρόνων (1978-1990).Σκότωνε τόσο μικρά παιδιά, όσο και άντρες και γυναίκες, ενώ τους έκοβε τα γεννητικά τους όργανα. Αφού τα ακρωτηρίαζε, τα έτρωγε, όπως κι άλλα μέρη του σώματος τους.
Ο Τσικατίλο σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και έπειτα έγινε καθηγητής. Ήταν αφοσιωμένο μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, αλλά το δημόσιο προφίλ του ήταν άψογο χωρίς να κινήσει ουδεμία υποψία των αστυνομικών. Η αντίληψη αυτή των αστυνομικών όμως αποδείχθηκε όλως λανθασμένη, καθώς ο πραγματικός Τσικατίλο ήταν ένας από τα χειρότερους και πιο επικίνδυνους στυγνούς εγκληματίες της ιστορίας.
Όσον αφορά την οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του αναφέρεται ότι αυτή ήταν πενιχρή, όπως και πολλών άλλων οικογενειών της Ουκρανίας τις δεκαετίες των ’30 – ’40 κόντευαν οι περισσότερες πέθαιναν πεθάνουν από ασιτία. Είχαν σημειωθεί αρκετά περιστατικά κανιβαλισμού, όπου οικογένειες έτρωγαν τους νεκρούς συγγενείς και φίλους τους, ώστε να επιβιώσουν.
Πηγές αναφέρουν ότι η μητέρα του, τα πρώτα 5 του χρόνια, του είχε πει πως κάποιοι κανιβάλισαν τον αδερφό του. Όλο αυτό το γεγονός βέβαια κατά πάσα πιθανότητα ήταν μια ιστορία την οποία η μητέρα του τού έλεγε για να μην τριγυρνάει τα βράδια έξω μόνος του ο Αντρέι. Η ιστορία αυτή όμως τον στοίχειωσε και σε συνδυασμό με την σεξουαλική ανικανότητα του, ήρθε το ξέσπασμα του – η επίθεση του- το Δεκέμβριο του 1978.
Στις 22 Δεκεμβρίου 1978 ο 42χρονος τότε Τσικατίλο περιπλανιόταν στους δρόμους της Ρωσίας μέχρι που είδε από μακριά ένα μικρό κορίτσι με μαύρα μαλλιά. Το μικρό κορίτσι του τράβηξε την προσοχή και έτσι εκείνος την πλησίασε. Της πρόσφερε τσίχλες και το μικρό κορίτσι ενθουσιάστηκε καθώς εκείνη την εποχή στη Σοβιετική περιοχή ήταν σπάνιες λιχουδιές, όπως και τα υπόλοιπα γλυκά . Εκείνη την στιγμή ο Αντρέι κατάλαβε πως δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να παρασύρει το μικρό κορίτσι στο σπίτι του, το οποίο μάλιστα αναφέρεται ότι το είχε αγοράσει κρυφά από την οικογένεια του.
Κι έτσι κ έγινε. Το μικρό κορίτσι πήγε στο σπίτι-υποθετικά- να πάρει κι άλλα γλυκά, όπως του είχε υποσχεθεί ο Τσικατίλο. Εκείνο το βράδυ, όμως δυστυχώς ήταν και το τελευταίο του άτυχου κοριτσιού. Στη μάταιη προσπάθεια που κατέβαλε ο Τσικατίλο να κακοποιήσει σεξουαλικά το μικρό ανήλικο κορίτσι, ηλικίας εννέα ετών, το μαχαίρωσε στα γεννητικά του όργανα κι έπειτα πέταξε το πτώμα του σε ένα κοντινό ποτάμι. Οι αρχές δεν τον υποψιάστηκαν, παρόλο που βρέθηκαν κοντά στο σπίτι του οι σταγόνες αίματος του άτυχου κοριτσιού. Και οι υποψίες δεν κινήθηκαν προς το πρόσωπό του καθώς ο Τσικατίλο διατηρούσε ένα δημόσιο προφίλ άψογο δίχως κανένα παράπτωμα, όπως προαναφέρθηκε.
Κι αυτό το έγκλημα ήταν η αρχή . Τίποτα δεν τον σταματούσε αφού σκότωσε και δεν συνελήφθη. Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Ο Τσικατίλο σκότωνε για να εκπληρώνει τις σεξουαλικές του φαντασιώσεις και ορμές. Το γεγονός πως τελικά μέσα στο χρονικό διάστημα της συνέχισης της εγκληματικής δράσης του παντρεύτηκε, δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να φονεύει. Ο καθένας θα πίστευε πως θα σταματούσε να διαπράττει τόσο ειδεχθή εγκλήματα, καθώς παρά τα προβλήματα του στον σεξουαλικό τομέα κατάφερε και συνευρέθηκε με την σύζυγό του και μάλιστα απέκτησε και 2 απογόνους, ένα γιο και μια κόρη.
Από το 1978 μέχρι το 1990 ο Τσικατίλο σκότωσε 53 ανθρώπους συνολικά. Απολάμβανε τις κραυγές τους και τον πόνο που φαινόταν στα μάτια τους την ώρα που τους σκότωνε. Ήταν «ηδονή», όπως ο ίδιος δήλωσε μετά την σύλληψή του από τις αρχές. Μάλιστα, μια πράξη όλως ειδεχθής ήταν ότι ο Τσικατίλο ξερίζωνε τα μάτια των θυμάτων του γιατί πίστευε πως το πρόσωπο του δολοφόνου έμενε στην κόρη του ματιού τους αποτυπωμένο. Ένα χαρακτηριστικό του ακόμα είναι το γεγονός πως κρατούσε ως ενθύμιο και ως τρόπαιο δόντια των θυμάτων ή τα γεννητικά τους όργανα, αν δεν τα έτρωγε. Συγκεκριμένα, είχε δηλώσει πως το αγαπημένο του μέρος του ανθρώπινου οργανισμού και σώματος είναι η μήτρα «καθώς είναι μαλακή, ροζ και του άρεσε να την μασουλάει».
Στην ζωή του συνελήφθη 2 φορές από τις αρχές. Η πρώτη όμως δεν είχε καμία σχέση με τις δολοφονίες που έκανε. Κατηγορήθηκε για μια μικροκλοπή κι αφού εξέτισε την ποινή των 3 μηνών στην φυλακή, συνέχισε να στα ανενόχλητος. Βέβαια, έγινε έρευνα από τις αστυνομικές αρχές σχετικά με το εάν ο Τσικατίλο είναι ο δολοφόνος όλων των εγκλημάτων που διεπράχθησαν την χρονική περίοδο της εγκληματικής δράσης του, αλλά τα πορίσματα της έρευνας αυτής είχαν αρνητικά αποτελέσματα. Πιο συγκεκριμένα, ο Τσικατίλο είχε ομάδα αίματος «Α» και στα αρχεία της αστυνομίας το αίμα του δολοφόνου ήταν καταχωρημένο ως ομάδα αίματος «ΑΒ». Συνεπώς, χωρίς επαρκή ενοχοποιητικά στοιχεία, οι αρχές δεν μπορούσαν να τον κατηγορήσουν για τις δολοφονίες που είχαν δηλωθεί, ακόμη κι αν είχαν βρει στην τσάντα του Τσικατίλο ένα μαχαίρι και σχοινιά, όταν τον συνέλαβαν εκείνη την μέρα του έτους 1984.
Έξι χρόνια αργότερα όμως ήρθε το τέλος της εποχής του Τσικατίλο. Στις 6 Νοεμβρίου του έτους 1990 ο Τσικατίλο επέστρεψε στον σταθμό Ντονλέσκοζ. Ένας αστυνομικός είχε παρατηρήσει πιτσιλιές αίματος στα παπούτσια του και μια κηλίδα στο πουκάμισό του. Δεν έδωσε όμως σημασία κ έκανε απλή αναφορά. Έπειτα, στις 13 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, βρέθηκε το πτώμα μιας 22χρονης κοπέλας κοντά στον ίδιο σταθμό. Έτσι, βάσει της αναφοράς του αστυνομικού, πριν μέρες άρχισε η παρακολούθηση του Αντρέι Τσικατίλο από τις διωκτικές αρχές. Επί 6 μέρες, οι αρμόδιοι αστυνομικοί τον παρακολουθούσαν στενά και συνειδητοποίησαν ότι πλησίαζε κοπέλες και παιδιά.
Τελικά, στις 20 Νοεμβρίου του έτους 1990 τον συνέλαβαν και βρήκαν κατευθείαν τα στοιχεία που τον συνέδεσαν με τα στοιχεία των δολοφονιών. Το μυστήριο με τους διαφορετικούς τύπους αίματος λύθηκε λίγες μέρες αργότερα. Ο Τσικατίλο ήταν από τους ελάχιστους ανθρώπους που είχαν άλλο τύπο αίματος στο σπέρμα και άλλον στο υπόλοιπο σώμα.
Το μικρό δάχτυλο του Τσικατίλο ήταν σπασμένο και ματωμένο και οι αστυνομικοί κατάλαβαν ότι η πληγή είχε προκληθεί από ανθρώπινα δόντια. Το προτελευταίο θύμα του Τσικατίλο ήταν ο 16χρονος Βίκτορ Τισένκο, που είχε προβάλει σθεναρή αντίσταση και είχε δαγκώσει το δάχτυλό του δολοφόνου..
Η δίκη του Τσικατίλο ξεκίνησε το 1992, ο οποίος ήταν κλεισμένος σε ένα απομονωμένο κελί, προκειμένου να αποφευχθεί ο ξυλοδαρμός από τους συγγενείς των θυμάτων. Μάλιστα, ο Τσικατίλο παρίστανε τον τρελό ελπίζοντας πως θα καταλήξει σε ψυχιατρική κλινική κι όχι σε φυλακή. Γι’ αυτό και μια μέρα ξεγυμνώθηκε μέσα στο κελί του, για να τον νομίζουν για φρενοβλαβή. Το ξεγύμνωμα επαναλήφθηκε αρκετές φορές στις δίκες του και συνοδευόταν τις περισσότερες φορές κι από υποτιθέμενες κρίσεις. Δίχως όμως αποτέλεσμα κατέληξε σε κελί φυλακής με τιμωρία την θανατική ποινή. Μια τιμωρία δίχως γυρισμό, αλλά για τις δολοφονίες που έκανε και τον κανιβαλισμό αυτό, θα μπορούσε να θεωρηθεί «ήπια», καθώς η θανατική ποινή εκτελούνταν δια πυροβολισμού, άμεσα και στιγμιαία. Αρκούσε μια σφαίρα στο κεφάλι για να επέλθει ο θάνατος ανώδυνα και ακαριαία.
Β. Η ΙΣΧΥΟΥΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ
Με την κύρωση του 13ου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ (ν. 3289/2004) η θανατική ποινή καταργήθηκε σε υπερνομοθετικό επίπεδο. Ακόμη, έχει θεσπισθεί σε διεθνές επίπεδο το δεύτερο προαιρετικό πρωτόκολλο στο Διεθνές Σύμφωνο για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα σχετικό με την κατάργηση της ποινής του θανάτου, το οποίο κυρώθηκε από την ελληνική έννομη τάξη με το Ν. 2462/1997 με τίτλο « Κύρωση του Διεθνούς Συμφώνου για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, του Προαιρετικού Πρωτοκόλλου στο Διεθνές Σύμφωνο για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και του Δευτέρου Προαιρετικού Πρωτοκόλλου στο Διεθνές Σύμφωνο για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα σχετικού με την κατάργηση της ποινής του θανάτου» (ΦΕΚ 25, τ. Α΄).
Σύμφωνα με το άρθρο 7§3 εδ. β΄ Σ ορίζεται ότι: «Θανατική ποινή δεν επιβάλλεται, εκτός από τις περιπτώσεις που προβλέπονται στο νόμο για κακουργήματα τα οποία τελούνται σε καιρό πολέμου και σχετίζονται με αυτόν». Έτσι λοιπόν, είναι πλέον γενική η απαγόρευση της επιβολής της θανατικής ποινής και δεν εξαιρείται πλέον για τις περιπτώσεις που διεξάγεται πόλεμος.
Επομένως, με βάση τα άρθρα 299§1 ΠΚ που τυποποιεί το έγκλημα της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως και σύμφωνα με το νέο Ποινικό Κώδικα (Νόμος 4637/2019) τροποποιήθηκε, ορίζεται ότι: «Όποιος σκότωσε άλλον τιμωρείται με κάθειρξη ισόβια ή πρόσκαιρη τουλάχιστον δέκα ετών».
Ακόμη, σύμφωνα με το άρθρο 94§1 ΠΚ που τυποποιεί την αληθινή πραγματική συρροή και σύμφωνα με το νέο Ποινικό Κώδικα (Νόμος 4637/2019) όπως ισχύει και τροποποιήθηκε, θα του επιβαλλόταν η κύρια ποινή της ισόβιας κάθειρξης (βλ. και άρθρο 51 ΠΚ). Ως προς την αληθινή πραγματική συρροή αναφέρεται πως «αληθινή» σημαίνει ότι ο δράστης προσβάλλει περισσότερα και διαφορετικά έννομα αγαθά, ήτοι την γενετήσια ελευθερία, την ανηλικότητα και κυρίως τις ζωές περισσότερων ανθρώπων και «πραγματική» σημαίνει ότι ο δράστης τελεί τα εγκλήματά του με περισσότερες από μία πράξεις σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα και δη κατά διαφορετικών μονάδων εννόμων αγαθών, δηλαδή κατά διαφορετικών προσώπων. Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 59 ΠΚ η ισόβια κάθειρξη συνεπάγεται αυτοδικαίως την εφαρμογή της παρεπόμενης ποινής της αποστέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων του καταδικασμένου.
Σύμφωνα με την Διεθνή Σύμβαση κατά των βασανιστηρίων και άλλων τρόπων σκληρής, απάνθρωπης ή ταπεινωτικής μεταχείρισης ή τιμωρίας, η οποία κυρώθηκε από την χώρα μας με τον Ν. 1782 της 1/3 Μαρτίου 1988 και φέρει τον τίτλο : «Κύρωση της Σύμβασης κατά των Βασανιστηρίων και Άλλων Τρόπων Σκληρής, Απάνθρωπης ή Ταπεινωτικής Μεταχείρισης ή Τιμωρίας» (ΦΕΚ 116, τ. Α΄), το άρθρο 4 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, το άρθρο 3 της ΕΣΔΑ, το άρθρο 7§2 του ελληνικού Συντάγματος και σε επίπεδο κοινής νομοθεσίας το άρθρο 137Α του νέου Ποινικού Κώδικα (Νόμος 4637/2019), όπως τροποποιήθηκε, ορίζεται ότι απαγορεύονται τα βασανιστήρια και άλλες προσβολές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Άρα τα βασανιστήρια αυτά αντίκεινται σε θεμελιώδεις διεθνείς, υπερνομοθετικούς καθώς και σε εγχώριους συνταγματικούς και κοινούς ποινικούς κανόνες δικαίου.
Η ΠΑΙΔΟΦΙΛΗ ΜΑΙΡΗ ΚΕΙ ΛΕΤΟΥΡΝΟ
Α. ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Το 1996, η ιστορία του «έρωτά» τους είχε προκαλέσει σάλο στην Αμερική, μονοπωλώντας για πολλές εβδομάδες το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Και πώς θα μπορούσε εξάλλου να γίνει διαφορετικά, αφού ο απαγορευμένος δεσμός ανάμεσα στην 34χρονη παντρεμένη δασκάλα Μαίρη Κέι Λετουρνό και τον 12χρονο μαθητή της, Βίλι Φουαλάου, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στην γειτονιά τους στο Σιάτλ, αλλάζοντας για πάντα τις ζωές των οικογενειών τους. Όταν η 34χρονη Λετουρνό αποπλάνησε τον 12χρονο Βίλι, ήταν παντρεμένη και είχε τέσσερα παιδιά. Σύντομα, το πάθος μεταξύ τους φούντωσε, ενώ ούτε καν η αποκάλυψη του σκανδάλου, ούτε η φυλάκιση της δασκάλας για βιασμό και αποπλάνηση ανηλίκου, ούτε και η κοινωνική κατακραυγή δεν στάθηκαν εμπόδια για να τους χωρίσουν.
Τον Μάρτιο του 1997, η Λετουρνό γέννησε το πρώτο της παιδί με τον Φουαλάου, ένα κοριτσάκι που ονόμασαν «Audrey», ενώ εκείνη βρισκόταν εκτός φυλακής με εγγύηση, περιμένοντας ωστόσο να δικαστεί. Στην δίκη της, παραδέχτηκε την ενοχή της και καταδικάστηκε σε έξι μήνες φυλάκιση, ενώ το δικαστήριο της όρισε την υποβολή της και σε ψυχολογική θεραπεία, ενδεδειγμένη για άτομα που διαπράττουν σεξουαλικά εγκλήματα. Δύο εβδομάδες μετά την αποφυλάκισή της, η αμετανόητη δασκάλα συνάντησε ξανά τον «μεγάλο της έρωτα» μέσα σε ένα αμάξι. Δυστυχώς για εκείνη συνελήφθη ξανά επ’ αυτοφώρω για παραβίαση των όρων της αναστολής της (που όριζαν ρητά να μην ξαναδεί το αγόρι) και καταδικάστηκε εκ νέου σε επτά χρόνια φυλάκιση. Ενώ η Λετουρνό βρισκόταν μέσα στην φυλακή, γέννησε το δεύτερο παιδί της με τον Φουαλάου. To 2004, η Λετουρνό αποφυλακίστηκε από την γυναικεία φυλακή της Ουάσινγκτον και έναν χρόνο μετά, παντρεύτηκε τον Φουαλάου σε μια μεγάλη τελετή, με εκατοντάδες καλεσμένους.
Τα επόμενα χρόνια, το ζευγάρι εξοικονόμησε αρκετά χρήματα παρέχοντας αποκλειστικές συνεντεύξεις σε αμερικανικά κανάλια και συγγράφοντας από κοινού βιβλία με αποκαλύψεις σχετικά με τον θυελλώδη έρωτά τους. Ωστόσο, φαίνεται πως η ιστορία του αμφιλεγόμενου αυτού ζευγαριού δεν θα έχει τελικά «happy end», αφού σύμφωνα με τα αμερικανικά ΜΜΕ η Μαίρη Κέι Λετουρνό και ο Βίλι Φουαλάου υπέβαλαν αίτηση διαζυγίου 12 χρόνια μετά τον γάμο τους και πάνω από μια εικοσαετία από την πρώτη γνωριμία τους σε μια σχολική αίθουσα.
Σύμφωνα με πηγές, από τον στενό φιλικό κύκλο του ζευγαριού: «οι δύο σύζυγοι αντιμετώπιζαν δυσκολίες στη σχέση τους εδώ και καιρό. Προσπάθησαν να λύσουν τα προβλήματά τους αλλά δεν τα κατάφεραν. Είναι ωστόσο αποφασισμένοι να διατηρήσουν μια καλή σχέση για χάρη των παιδιών τους».
Β. Η ΙΣΧΥΟΥΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ
Πρωτίστως ένας εκπαιδευτικός που θα προβεί σε τέτοιου είδους πράξεις θα τιμωρηθεί ποινικά με βάση τη νομοτυπική μορφή των κανόνων δικαίου των εγκλημάτων κατά της γενετήσιας ελευθερίας και της προσβολής της ανηλικότητας και ανάλογα με τη βαρύτητα της πράξης του για: α) βιασμό (άρθρο 336 ΠΚ που ορίζει στην § 1 ότι: «Όποιος με σωματική βία ή με απειλή σοβαρού και άμεσου κινδύνου ζωής ή σωματικής ακεραιότητας εξαναγκάζει άλλον σε επιχείρηση ή ανοχή γενετήσιας πράξης τιμωρείται με κάθειρξη».), β) προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας (άρθρο 337 ΠΚ §§1 και 2 που ορίζουν ότι:
«Όποιος με χειρονομίες γενετήσιου χαρακτήρα, με προτάσεις που αφορούν γενετήσιες πράξεις, με γενετήσιες πράξεις που τελούνται ενώπιον άλλου ή με επίδειξη των γεννητικών του οργάνων, προσβάλλει βάναυσα την τιμή άλλου, τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα έτος ή χρηματική ποινή. Για την ποινική δίωξη απαιτείται έγκληση. 2. Με φυλάκιση έως δύο έτη ή χρηματική ποινή τιμωρείται η πράξη της προηγουμένης παραγράφου, αν ο παθών είναι νεότερος των δώδεκα ετών».), γ) κατάχρηση ανικάνου προς αντίσταση σε γενετήσια πράξη (άρθρο 338 ΠΚ που ορίζει στη §1 ότι:
« Όποιος με κατάχρηση της διανοητικής ή σωματικής αναπηρίας άλλου ή της από οποιαδήποτε αιτία ανικανότητάς του να αντισταθεί ενεργεί με αυτόν γενετήσια πράξη τιμωρείται με κάθειρξη έως δέκα έτη».), δ) γενετήσιες πράξεις με ανηλίκους ή ενώπιον τους (άρθρο 339 ΠΚ που ορίζει στη §1 ότι: «Όποιος ενεργεί γενετήσια πράξη με πρόσωπο νεότερο των δεκαπέντε ετών ή το παραπλανά με αποτέλεσμα να ενεργήσει ή να υποστεί τέτοια πράξη τιμωρείται, αν δεν υπάρχει περίπτωση να τιμωρηθεί βαρύτερα με το άρθρο 351Α, ως εξής: α) αν ο παθών δεν συμπλήρωσε τα δώδεκα έτη, με κάθειρξη, β) αν ο παθών συμπλήρωσε τα δώδεκα αλλά όχι τα δεκατέσσερα έτη, με κάθειρξη έως δέκα έτη και γ) αν συμπλήρωσε τα δεκατέσσερα έτη, με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών».) και ε) κατάχρηση ανηλίκων (άρθρο 342 ΠΚ που ορίζει στη §1 ότι:
«Ο ενήλικος ο οποίος ενεργεί γενετήσιες πράξεις με ανήλικο, τον οποίον του έχουν εμπιστευθεί για να τον επιβλέπει ή να τον φυλάσσει, έστω και προσωρινά, τιμωρείται ως εξής: α) αν ο παθών δεν συμπλήρωσε τα δώδεκα έτη, με κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών, β) αν ο παθών συμπλήρωσε τα δώδεκα αλλά όχι τα δεκατέσσερα έτη, με κάθειρξη, γ) αν ο παθών συμπλήρωσε τα δεκατέσσερα έτη, με κάθειρξη ως δέκα έτη».), όπως οι διατάξεις των εγκλημάτων αυτών τροποποιήθηκαν με το νέο Ποινικό Κώδικα (Ν.4637/2019). Οι ποινές των εγκλημάτων αυτών διαφοροποιούνται ανάλογα με την ηλικία του θύματος.
Ακόμη, εφόσον πρόκειται για δημόσιο υπάλληλο- εκπαιδευτικό που εργάζεται σε δημόσιο σχολείο, αυτός θα τιμωρηθεί και πειθαρχικά με βάση τις διατάξεις του Υπαλληλικού Κώδικα, όπως αυτός ισχύει σήμερα.(βλ. Ν. 3528/2007- ΦΕΚ 26 A’/9-2-2007 Κύρωση του Κώδικα Κατάστασης Δημοσίων Πολιτικών Διοικητικών Υπαλλήλων και Υπαλλήλων Ν.Π.Δ.Δ).
πηγη: eoeresearch.org
