Εφυγε σήμερα το πρωί από την ζωή ο Δημήτρης Εϊπίδης, από τις πιο σημαντικές μορφές και παράγοντες του σύγχρονου ελληνικού -και όχι μόνο- κινηματογράφου.
Ανθρωπος ευρείας καλλιέργειας και ασίγαστου πάθους για το σινεμά, ο Εϊπίδης το υπηρέτησε σε όλον τον κόσμο και πρώτα από όλα στην αγαπημένη του Θεσσαλονίκη, όπου συνέβαλε τα μέγιστα στην καθιέρωση του σπουδαιότερου εγχώριου κινηματογραφικού φεστιβάλ.
Η πορεία του ωστόσο ξεκινά το 1971 μακριά από την Ελλάδα, όταν και ιδρύει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ, το οποίο και διεύθυνε επί 14 χρόνια. Μέσα στις επόμενες δεκαετίες υπήρξε επίσης στέλεχος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο αλλά και διευθυντής προγράμματος σε εκείνο του Ρέικιαβικ.
Εμείς θα τον θυμόμαστε πάντα για την Θεσσαλονίκη. Εκεί υπηρέτησε το Φεστιβάλ από το 1992, την χρονιά της διεθνοποίησης του θεσμού, δημιουργώντας παράλληλα το τμήμα Νέοι Ορίζοντες, το οποίο συνέβαλε καθοριστικά στην γνωριμία του ελληνικού κοινού με σπουδαίους κινηματογραφιστές από όλον τον κόσμο. Ιδιαίτερα το υπέροχο σύγχρονο σινεμά του Ιράν «χρωστά» στον Δημήτρη Εϊπίδη μεγάλο μέρος της αναγνώρισης που απολαμβάνει διεθνώς τις τελευταίες δεκαετίες.
Και βέβαια το πιο ξεχωριστό κεφάλαιο, το ντοκιμαντέρ. Το 1999 ίδρυσε και διηύθυνε το «παιδί» του, όπως το αποκαλούσε, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, έναν θεσμό που επίσης μας έμαθε να προσεγγίζουμε με άλλο μάτι τον κόσμο των ταινιών τεκμηρίωσης. Από το 2010 μέχρι το 2016 διετέλεσε επίσης διευθυντής και του Διεθνούς Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Το Φεστιβάλ αποχαιρετά τον Δημήτρη Εϊπίδη
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και οι άνθρωποί του αποχαιρετούν τον Δημήτρη Εϊπίδη. Ο εμπνευστής και ιδρυτής του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και επί χρόνια διευθυντής του θεσμού, ο άνθρωπος που δημιούργησε το τμήμα Νέοι Ορίζοντες, ανοίγοντας ένα παράθυρο σε ένα σπουδαίο σινεμά που μέχρι τότε ήταν άγνωστο στην Ευρώπη, πέθανε σήμερα το πρωί.
Ο Δημήτρης Εϊπίδης μάς δίδαξε πώς να βλέπουμε ντοκιμαντέρ, μάς έδειξε πώς να ανακαλύπτουμε δημιουργούς. Ο κινηματογράφος ήταν η ζωή του. Όμως μέσα από τον χώρο του μύθου, εκείνος ανίχνευε τα δύσκολα θέματα, τις ανθρωποκεντρικές ιστορίες που γεννά η πραγματικότητα. Αυτό το σινεμά υπηρέτησε σε όλο τον κόσμο, στη Θεσσαλονίκη, στο Μόντρεαλ, στο Τορόντο, στο Ρέικιαβικ.
Το 1971 ίδρυσε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ, το οποίο διηύθυνε επί 14 χρόνια. Από το 1988 μέχρι και πρόσφατα ήταν στέλεχος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο ως υπεύθυνος διεθνούς προγράμματος. Διετέλεσε διευθυντής προγράμματος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ισλανδίας στο Ρέικιαβικ από το 2005 έως το 2010. Το 1993, ο Ιρανός Υπουργός Πολιτισμού του απένειμε τιμητικό βραβείο σε αναγνώριση της συμβολής του στην προώθηση του ιρανικού κινηματογράφου διεθνώς. Ήταν ο αγαπημένος θείος Δημήτρης των ιρανών δημιουργών.
Το 1999, ίδρυσε το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το αγαπημένο μας φεστιβάλ, το παιδί του, όπως το αποκαλούσε. Έπεισε τους θεατές πως το ντοκιμαντέρ είναι μια σχέση αγάπης και πως ξεπερνά την ίδια την τέχνη του και γίνεται κομμάτι της ζωής μας.
Θα τον θυμόμαστε πάντα μπροστά στην οθόνη, να παρακολουθεί μια ταινία και να μας εξηγεί με πάθος τί είναι αυτό που την κάνει ιδανική για ένα φεστιβάλ, ιδανική για την ψυχή μας.
Στους οικείους του εκφράζουμε τα ειλικρινή συλλυπητήριά μας.
