Πριν λίγα χρόνια μιλώντας με μια φίλη Ρωσίδα σχετικά με την κατάσταση στη χώρα της, μου είχε πει το εξής παράδοξο.
Πως ο πρόεδρος Πούτιν είχε ψηφίσει έναν νόμο για να καθίσει στην εξουσία αλλά 20 χρόνια. Τότε μου είχε φανεί πολύ παράξενο και αναρωτήθηκα μπα, γίνεται αυτό σε μια χώρα με ομοσπονδιακή δημοκρατία; Σήμερα γελάω με την τότε αφέλεια μου καθώς ο Πούτιν απέδειξε με τα χρόνια πως μόνο προεδρος σε μια δημοκρατια δεν είναι.
Αφορμή για την παραπάνω θύμηση μου έδωσε το ντοκιμαντέρ «Γ@μώ τη δουλειά μου» (F@ck This Job) της σκηνοθέτη Βέρα Κριτσέφσκαγια, που διαδραματίζεται στη Ρωσία του σήμερα.
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΚΟΝΔΡΑΝΗ
Συγκεκριμένα το φιλμ που μπορούμε να απολαύσουμε διαδικτυακά αλλά και δια ζώσης στο 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, πραγματεύεται την ιστορία του ανεξάρτητου καναλιού Dozhd TV, που σημαίνει η τηλεόραση της βροχής, και ίδρυσε η νεόπλουτη επιτυχημένη 35χρονη Ρωσίδα Νατάσα, λίγα χρόνια πριν, για να δημιουργήσει κάτι δικό της και να γεμίζει ευχάριστα τις μέρες της. Αυτό που δεν περίμενε η ίδια ήταν να καταλήξει να γίνει το κανάλι της, το πρώτο ανεξάρτητο τηλεοπτικό κανάλι στη Ρωσία του Πούτιν, που όλα τα κανάλια ελέγχονται από την κυβέρνηση και ακολουθούν συγκεκριμένη πολιτική. Το εγχείρημα της έγινε ένας σταθμός που προσέλαβε και φιλοξένησε άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, κάλεσε στις εκπομπές του πολιτικούς της αντιπολίτευσης όπως τον Αλεξέι Ναβάλνι, κάλυψε διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης που τα υπόλοιπα κανάλια αποσιώπησαν και κατέληξε να γίνει ένα σύμβολο ελευθερίας του λόγου μέσα στην παρακμή και σιωπή των υπολοίπων καναλιών της απεραντης Ρωσίας.
Ο αγώνας αυτής της γυναίκας αλλά και των συντελεστών και δημοσιογράφων του καναλιού, περιγράφεται γλαφυρά σε αυτό το ντοκιμαντέρ, δείχνοντας μας παράλληλα και την εξέλιξη της κυβέρνησης του Πούτιν. Πως ξεκίνησε, τι έλεγε στην αρχή της θητείας του και πως κατέληξε και γύρισε τα λόγια του στο σήμερα. Από τις Pussy Riot, μέχρι τις νοθευμένες εκλογικές διαδικασίες και την εισβολή στην Ουκρανία του 2014, το κανάλι δεν σταμάτησε να μεταδίδει μέσα από αντίξοες συνθήκες. Το Dozhd TV πάλεψε σκληρά για να κρατηθεί, αντιμετωπίζοντας τις απειλες ανθρώπων του καθεστώτος, κυβερνοεπιθέσεις, οικονομικά προβλήματα που προέκυπταν από τον διαρκή πόλεμο που δέχονταν αλλά και συλληψεις δημοσιογράφων και παρακολουθήσεις, και ταυτόχρονα να υπομένει ένα αδιάκοπο φλερτ με το κλείσιμο και την χρεοκοπία, απόρροια όλων των παραπάνω θεμάτων.
Μέσα σε μιάμιση ώρα παρακολουθούμε το ντοκιμαντέρ να ρίχνει μια πολύ ενδιαφέρον ματιά στην Ρωσία του Πούτιν και μας βάζει επιτέλους μέσα σε αυτό το καθεστώς που μισεί την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, καταστέλλει τις φωνές που διαφωνούν μαζί του και βγάζει προς τα έξω μόνο εικόνες που το ευνοούν.
Η σκηνοθέτης που κρατά και τον ρόλο της αφηγήτριας στο ντοκιμαντέρ, γνώρισε την ομάδα του Dozhd TV από κοντά καθώς αποτέλεσε και αυτή κομμάτι της για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα. Η ματιά της απέναντι στα γεγονότα είναι ακριβής και δεν προσπαθεί να ωραιοποιήσει καταστάσεις. Προβάλλει ακόμη και άβολες στιγμές που πέρασε σε αυτό, όπως η αποχώρηση της, σε μια περίεργη φάση του Dozhd TV.
Στα απίστευτα γεγονότα που γινόμαστε μάρτυρες το τελευταίο διάστημα και που συμβαινουν στην καρδιά της Ευρώπης, θεωρώ πως το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ προσφέρει μια εκτενέστερη ματιά στη σύγχρονη Ρωσία και στην κατάσταση που ζουν χιλιάδες Ρώσοι που δεν συμφωνούν με το καθεστώς. Αξίζει όλοι να το παρακολουθήσουμε.
Τι απέγινε τελικά ομως το Dozhd TV; Κατάφερε να επιβιώσει και αυτό και οι άνθρωποι του; Η συνέχεια στις οθόνες…
